'Momma always said: life was like a box of chocolates. You never know what you're gonna get', zei dat aardig ventje van een Forrest Gump. Het leven is als een doosje chocoladebonbonnetjes. Je weet nooit wat er in het papiertje zal zitten.

Maar wat als op een dag al die bonbonnetjes verdwenen zijn? Dan hou je alleen nog het doosje over. Maandenlang zijn mijn bonbonnetjes onberoerd gebleven. Geen lust, hoe graag ik ook de bonbonnetjes had willen opeten. Eén voor één met heel veel smaak en genot. Maar enkele factoren maakten dat onmogelijk.

Nu de tijd was aangebroken om dat doosje te openen, rest mij enkel een lege doos. Met de krop in de keel zie ik dat iemand mijn bonbonnetjes heeft gejat. Dit verdien ik niet. Wie heeft het gedaan? Hoe is dit nu mogelijk? Zijn ze wel gejat? Eén ding is zeker, mijn bonbonnetjes zijn weg.

Je wereld vergaat. Je hebt er zolang naar verlangd en samen met je chocoladedoosje aan gewerkt om ooit die bonbonnetjes te mogen opeten. En dan? Ze zijn weg ... Je wereld stort in, lost in this world, ...

Je staat elke dag op, gaat kijken naar je doosje of er al bonbonnetjes in liggen. Misschien komen ze er nooit meer in te liggen. Misschien liggen ze er morgen weer in. Misschien liggen ze er pas over enkele weken in ... de onzekerheid, het besef van verlies, door merg en been, een krop in je keel, een traan, ...

Het makkelijkst is er niet aan te denken, maar dat lukt niet. Je houdt van je chocoladedoosje. Nee, het is echt niet makkelijk om 's morgens en 's avonds dat doosje onberoerd te laten. Elke morgen en avond kijk je in je doosje of er al bonbonnetjes liggen.

Ik zal altijd houden van mijn chocoladedoosje ... en kijk elke morgen en avond of er al bonbonnetjes in liggen. Ik denk er niet aan om nieuwe bonbonnetjes naar de winkel te halen. Ik zal altijd van mijn chocladedoosje houden. Er zijn er geen twee van.

Mijn chocoladedoosje is niet te koop. Wel uniek. Daarom mis ik ook zo de bonbonnetjes die er in zaten. Ik en mijn doosje zijn nog steeds de beste maatjes.

De dag dat de bonbonnetjes er weer in liggen, zorg ik ervoor dat ze er deze keer wèl in blijven door hen elke dag met veel liefde te koesteren.

Bonbienetjes uit het doosje, ik denk aan jou, ik mis je zo, dan klopt mijn hart ...

Ik vergeet je niet, ook niet na 1000 jaren, ik blijf van je houden, na al die tijd nog evenveel. Ook al ben je hier niet meer ...

Sometimes life is sharing your time with a box without chocolates.

Koen Godderis

Maandag 27 Juni 2005