Dag iedereen,

het is nu tegen de ochtend aan (4u30) en schrijf nog snel snel de dingen die afgelopen week gebeurden even neer. Waarom ik nog zo laat op ben? Eén van de weinige keren dat ik lekker tot de middag kan uitslapen is morgen. En heb vanavond al een dutje gedaan. Vandaar dat ik niet in slaap raak en nog zo laat op ben. Maar dé reden voor dit alles dient gezocht te worden bij m'n vriendin. Ze is namelijk een hele week niet bij me geweest. Agnieszka is naar haar mama in Tarnow, Polen. De plaats waar ze opgroeide. (Klik op de Britse vlag voor een Engelse versie!) Een heel mooie stad niet ver van Krakau (Krakow in het Pools) tegen de Slovaakse grens. In het echt zijn veel Poolse steden pareltjes. Polen is meer dan een bezoekje waard.

In tegenstelling tot wat iedereen denkt zijn de landen uit het Oostblok ons aan het inhalen. Of zelfs aan het voorbij steken. Neem nu het internet. Elke stad heeft er zijn site. Heel professioneel afgewerkt. En dat met "webcam"!!! Zo zie je wat voor een weer het is. Of als je afspreekt met je vriendin om eventjes voor de webcam op straat te zwaaien dan moet dat ook lukken. M'n vriendin komt vandaag terug thuis. Zit momenteel op de bus en de rit duurt 24 uur over 1500 km van Brussel naar Tarnow. Inzake weer is het er nu koud en véééééééééél sneeuw. Overal trouwens, want ik heb ook een vriendin in Slovakije (een wereldberoemd model waarvan ik de naam lekker niet zal zeggen!) en ze zegt dat het daar ook hard sneeuwt! Het is toch een andere mentaliteit dan de West-Europese meisjes hoor. Oké, ik heb ook heel leuke vriendinnen hier, maar de mentaliteit van de meeste meisjes is toch een mentaliteit waar ik niet echt van hou. Oost-Europese meisjes zijn veel vriendelijker. Gelukkig met de dingen die ze hebben. Weten nog wat échte liefde en vriendschap is, etc ... Uiteraard heb je ook zo'n meisjes in Vlaanderen, maar ik heb ook andere liefjes/vriendinnen gekend. In de zomer van 2003 had ik zo'n 4 liefjes. Waarvan er toch wel een drietal waren waarbij de tafels, stoelen en het bestek al na een paar dagen door de huiskamer heen vlogen. Ach, dit is echt gedaan. Vrouwen genoeg en ik stoor me er echt niet meer aan. Teveel onnodig en tot vervelens toe van de tutter maken, betekent 'over & uit'. Al dat geseutemie van sommige meiden daar moet ik niks meer van. Vooral schoon modellekes hebben dat wel eens in. Ze weten dat ze knap zijn en denken bij mij alles te kunnen permitteren. Hun ventje onder de sloef steken bijvoorbeeld. Bij mij zijn die seutemiekes dus aan het verkeerde adres! En er zitten zoveel mannen onder de sloef van hun vrouw dat het geen naam heeft. Je moet daar eens op letten als je in de zomer een terrasje aan het doen bent aan zee. Dan zie je dat heel goed. De man beladen met 5 GB-winkelzakken waarvan de buggy met de kleine ook voor zijn rekening is. Terwijl madam met het sjakosjke van Delvaux mooi staat te wezen aan de wijde wereld (met name, het publiek op de terrasjes dat weer weet waarover gesproken, 'over die arme man' tiens). Tsss ... heb medelij met deze stomme, domme, eenhersencellige en ondedrukte mannen!!! Dat zijn dus de geestesgestoorden van morgen hé. Symptoom: depressief. Analyse: 30 jaar onderdrukking door levenspartner.

Iets anders! De radio. Radio 936! 't Was een heftig weekje. Iemand werd stante pede uit de organisatie gezet toen ter ore kwam dat hij rondbazuint dat hij voor het project 936 nooit z'n toestemming heeft gegeven. Ik heb van iedereen in het dossier vermeld een persoonlijke mail met hun kandidatuur en goedkeuring. Achteraf het omgekeerde beweren is uiteraard laf, maar ja, zo'n mensen bestaan nu eenmaal. De persoon in kwestie was trouwens niet aan z'n proefstuk toe. Er waren al meerdere problemen geweest. Uiteindelijk staat opgeruimd netjes en gaan we zeker door met het project. Verder staan we daar dus niet bij stil. Het project wordt effectief uitgewerkt en komt binnen afzienbare tijd op antenne. Daar zijn genoeg mensen voor die er zich nog steeds voor willen 'smijten'. Het project heeft al veel geld, energie en tijd gekost. Maar als je iets wilt bereiken, tja, dan is dat nu eenmaal zo! Doorgaan tot we niet meer op ons benen kunnen staan, is ons motto.

Voilà, als er nog nieuwtjes zijn, weet ik het jullie te vertellen. Tot volgende week.

Koen Godderis

Maandag 26 Januari 2004