De zaak Dutroux tot in de details herhalen, zal ik niet doen. Daarvoor kan je terecht op Wikipedia. Wat in deze recensie echter wel besproken wordt, is het verhaal van Sabine Dardenne over haar verblijf in de kelder van Marc Dutroux.

Op dinsdagmorgen 28 mei 1996 wordt Sabine Dardenne als jong meisje van 12 jaar op weg naar school door een voorbij rijdend wit bestelbusje van haar fiets gerukt. After all, het begin van een 80 dagen durende nachtmerrie.

In het busje wordt Sabine meteen onder handen genomen door haar gijzelnemers, alwaar zij van een verdovend middel wordt voorzien. De reis duurt volgens Sabine eeuwig lang. Uiteindelijk zal ze een 2-tal uur in het busje gezeten hebben vanaf de plaats van ontvoering Kaïn tot Marcinelle bij Charleroi. Aanvankelijk verblijft Sabine vastgebonden in een kamer met dakraam. Later zou ze verhuizen naar een ingenieus gemaakte kelder. Zeg maar "de kelder van Dutroux".

Sabine beschrijft Dutroux in haar boek als D. De Duivel, en weigert steevast de naam Dutroux te noemen. Ongeacht de seksuele handelingen die ze met Dutroux weken lang moet doorstaan en vechten tegen de eenzaamheid houdt ze zich voor een meisje van 12 behoorlijk sterk. Ze had op tv gezien dat er kort voor haar kidnapping meisjes werden ontvoerd, maar die zaken waren nog niet opgehelderd geweest. Achteraf zou blijken dat ook Ann en Eefje, en Julie en Melissa ten prooi waren gevallen aan dezelfde psychopaat als waar ze nu door gegijzeld werd.

Terwijl je het boek aan het lezen bent, bemerk je hoe Dutroux zijn rol continu minimaliseert. Hij heeft het over "de chef" om aan te tonen dat hij eigenlijk maar het slaafje is van een baas die hem tot die opdracht bevolen heeft. Later in de rechtszaal wanneer Dutroux terecht staat, blijft hij dat ook doen. Vrij opmerkelijk hieraan was dat de media aanvankelijk Dutroux geloofden en ze dachten dat het hier ging om een netwerk. Sabine Dardenne heeft altijd gezegd dat dit niet zo was. Uiteindelijk kreeg ze na deskundig onderzoek gelijk. Dutroux was de énige echte chef achter de lugubere plannen.

Dutroux liegt, manipuleert, minimaliseert zijn rol, probeert het slachtoffer te spelen, probeert de schuld op een ander te steken, probeert alles en nog wat om zich er uit te kletsen. Dit alles is typerend voor een psychopaat.

De laatste 6 dagen van de 80 dagen dat Sabine in de kelder zat kwam er een meisje bij, en dat was Laetitia Delhez. Nog voor Laetitia goed en wel van de verdoving tijdens de ontvoering ontnuchterd was, werden ze door de politiediensten bevrijd uit de kelder. Kort daarna werden de verantwoordelijken door justitie opgepakt.

Op 22 juni 2004 kreeg Dutroux in het gerechtsgebouw te Arlon levenslang, zijn toenmalige vrouw Michelle Martin 30 jaar en Michel Lelièvre 25 jaar. Ongelooflijk maar waar, maar Michelle Martin en Lelièvre kunnen in principe op basis van de wet Lejeune elk moment vrij komen. Als je dan weet dat deze 2 eveneens de dood van 4 meisjes en ontvoering van nog 2 andere meisjes op hun geweten hebben dan vraag je je wel eens af in wat voor een apenland wij hier leven? En wat een leven uiteindelijk in dit land maar voorstelt.

Wat opvalt zijn de gigantische flaters gemaakt door zowel gerecht als politiek doorheen de jaren. Zo werd Dutroux tot 13,5 jaar veroordeeld in 1989, maar kwam door toedoen van toenmalig Waals justitieminister Melchior Wathelet in 1992 vervroegd vrij. Nochtans was Dutroux veroordeeld voor kinderverkrachting.

Nog voor de kidnapping van Sabine Dardenne in 1996 had plaats gevonden, had de politie het huis van Dutroux al eens gecontroleerd. Er werden toen kinderstemmen gehoord, maar men dacht dat het die waren van spelende kinderen buiten. Later zou blijken dat het ging om Julie en Melissa. Onvoorstelbaar! Ja, ook deze flater kon er nog eens bij.

Persoonlijk heb ik het boek graag gelezen. Ook al omdat ik me goed kon inleven in de leefwereld van Dutroux. Het betreft een psychopaat. Zelf had ik al eens eerder gedurende een korte periode ieamand in mijn leven gehad die psyhopatisch is. Vandaar dat er veel verbanden te leggen waren tussen beide personen.

Probleem met psychopaten is dat ze iedereen naar hun hand kunnen zetten door te liegen dat ze het zelf geloven. Datzelfde spelletje speelt men in het ergste geval ook nog eens voor het gerecht. Al liggen de bewijzen onbetwistbaar op tafel, dan nog gaat men zich er tot op de laatste minuut proberen uit te nestelen. Soms lukt dat en zijn onschuldige mensen de klos.

Ten slotte is het bijzonder triest te moeten vaststellen dat Michelle Martin en Michel Lelièvre nog kans maken om in de maatschappij terecht te komen, want dat kan niet meer gezegd worden van die 4 vermoorde meisjes. De zaak Dutroux is gewoon surrealistisch. Het politieke beleid en gerecht in dit apenland al evenzeer. Zij zijn in bepaalde gevallen oorzaak van dergelijke gebeurtenissen. De zaak Dutroux omvat dit alles.

Koen Godderis

Vrijdag 08 Februari 2008